فرسنگ

مقصد بعدی ما بعد از وینیالس چند شهر کوچیک در قسمت مرکزی کوبا بود. شهرهایی مثل ترینیداد، سین فوئه گوس (Cienfoegos)، و سانتا کلارا. این شهرها رو به این دلیل انتخاب کردیم که به نسبت هاوانا خیلی بهتر بافت قدیمی و اولیه شهر رو حفظ کرده بودند. این بافت مربوط به زمانی بود که اسپانیاییها کلونی هایی رو توی این مناطق تشکیل داده بودن. فرهنگ کوبایی و همینطور سادگی و گاها فقر توی این شهرها بیشتر دیده میشه. ارزش این بافت تا حدیه که قسمت های قدیمی شهرهای سینفوئه گوس و ترینیداد به عنوان اثر جهانی توی یونسکو ثبت شده.

اتوبوس مستقیم از وینیالس ما رو به سینفوئه گوس رسوند. خوبیش این بود که دیگه نیازی نداشتیم توی هاوانا ماشین عوض کنیم. اتوبوس خوب و راحتی بود. یکی از بدیهای سفر زمینی توی کوبا اینه که به نسبت فاصله های کمی که شهرهای کوبا از هم دارن زمان سفر زیاده. مثل وینیالس از اتوبوس که پیاده شدیم میزبانمون که از قبل یه اتاق توی خونش رزرو کرده بودیم اومد دنبالمون. یه آقای پیر با یه دوچرخه. شهر خیلی کوچیک بود و فاصله ها کم. اصلا نیازی به ماشین نبود. اینجا قشنگ میشد سنتی بودن رو حس کرد. بیشتر خیابونها سنگفرش بودن. خونه تمیز و قشنگی داشتن و بیشتر تزئینات خونه از چوب بود. این آقا با همسر پیرش باهم زندگی می کردن. بعد از یه استراحت مختصر از خونه زدیم بیرون تا یه گشتی توی شهر بزنیم.

هنوز ریلهای تراموا وجود دارن اگر چه خود تراموا به تاریخ پیوسته

نمی دونم چرا توی هیچ کدوم از شهرهای کوبا احساس غربت نمی کردم. اینجا هم همینطوری بود. مردم هم مثل بقیه جاهای کوبا خونگرم. یه گشت کوچیک توی شهر به ما نشون داد که با همه زیباییهایی که داره ولی یه روز برای بازدید از اون کافیه واسه همین به خونه برگشتیم و به میزبان گفتیم که به جای دو شب یه شب می مونیم. اون بنده خدا هم اعتراضی نکرد ولی خیلی تلاش می کرد که برای شهرشون تبلیغ کنه و ما رو هر جور که شده یه شب دیگه هم نگه داره.

یکی از اهالی شهر که دوست داشت من ازش عکس بگیرم

وقتی وارد کوبا بشید در کنار نام "کاسترو" و "چه گوئه وارا" نام "سینفوئه گوس" رو زیاد می شنوید. "کامیلو سینفوئه گوس" یکی از انقلابی ها معروف کوباست که بر خلاف دو نفر قبلی خارج از مرزهای کوبا چندان شناخته شده نیست. ولی توی کوبا محبوبه و تصویرش روی بعضی از اسکناسها دیده میشه. البته نام این شهر هیچ ربطی به این انقلابی نداره. میگن معنای سینفوئه گوس "هزار شعله" هستش. ولی با این حال مرد محبوب شماره یک کوبا همچنان "چه" هستش.

قدم زنان به سمت مرکز شهر و معروفترین قسمت شهر به نام پارک خوزه مارتی راه افتادیم. شهر یه بلوار اصلی در وسطش داشت که خیلی فرسوده بود ولی همچنان تمیز به نظر می اومد. رانندگی ها عالی و مردم به شدت به خطوط وسط خیابون و علائم احترام می ذاشتند درست عین ما! هوا گرم بود و سیستم عرق ریزان. باز هم حس خوبی داشتم. رسیدیم به یه میدون باز که اطرافش چند تا ساختمون به سبک رومی و اسپانیایی ساخته شده بود. خود میدون هم در اصل یه پارک بود که به نام "خوزه مارتی" قهرمان ملی، بانی استقلال کوبا و اسطوره کوبا نام گذاری شده بود. پس محبوبترین مرد کوبا شد "چه گوئه وارا"ی آرژانتینی و " خوزه مارتی" اسپانیایی الاصل. کاسترو هم که هیچ! کلا به نظر میاد فیدل محبوب نیست. این قسمت از شهر توی یونسکو ثبت جهانی شده. چند تا عکس ازش میذارم. متاسفانه من عکاس ناشی ای هستم. به بزرگواری خودتون ببخشید!

طاق پیروزی: تنها بنا به این شکل در کوبا

مجسمه خوزه مارتی

این شهر در اصل یه بندر کوچیکه. بعد از دیدن میدون یه گشتی توی خیابونها زدیم و به طور اتفاقی به یه اسکله خیلی کوچیک رسیدم که به نظر می رسید پاتوق زوجهای جوون باشه. یه ساعتی اونجا بودیم. مردم و بچه هایی که فوتبال بازی می کردند و ساحل روبه رو و مردی که سگش رو انداخته بود تو آب و وادار به شنا می کردش رو دید می زدیم.

ساختمون مرکزی پلیس. عکس برداری اکیدا ممنوع بود!

یکی از چیزهای جالبی که توی این شهرها میشه دید و توی هاوانا جایی نداره، استفاده از گاری و اسب به عنوان وسیله حمل و نقل عمومیه. با توجه به گرون بودن و کمبود سوخت و صد البته مصرف نجومی ماشینهای آمریکایی عهد بوق، مردم این شهرها که حتی از هاواناییها هم فقیرترند رو به استفاده از وسایل سنتی حمل نقل آوردند. حتی توی بعضی از شهرها گاریهای مسافر کش مثل تاکسی های خطی ما ایستگاه دارن و نوبت می ایستند تا گاریشون از مسافر پر بشه و بعد راه بیافتند.

گاریهای سنتی با چرخ های امروزی!