فرسنگ

با اینکه نماد ایتالیا برج پیزا هستش یا از کولوسئوم به عنوان معروفترین بنای ایتالیا نام می برن ولی احتمالا شما هم مثل من وقتی نام ایتالیا رو می شنوید اول یاد ونیز می افتید. شاید یکی از دلیل هاش کارتون مارکوپولو بود که وقتی بچه بودیم از تلویزیون دو کاناله اون موقع ساعت پنج بعد از ظهر پخش می شد. این شهر با همه شهرتی که داره کمتر میزبان ایرانی هاست چون توی گوشه شمال شرقی ایتالیا قرار گرفته و در سر راه هیچ کدوم از کشورهایی که ایرانی ها بیشتر مشتاق به دیدنشون هستن قرار نداره. شاید یه جورایی نزدیک به اسلوونی باشه. ایرانی ها بیشتر میرن رم و فلورانس و از اونجا به میلان و بعد به سوئیس یا فرانسه. دلیل دومش هم اینه که شهر خیلی گرونیه, هر چند من دو روز اقامتم توی این شهر رو با 30 یورو تموم کردم...

انگار این سیستم ریلی بندر ناپل به من حساسیت داشت. اون از اولش که کارکنانش اعتصاب کرده بودن و من مجبور شدم کلی راه رو پیاده برم این هم از آخرش که می خواستم برم فلورانس. فقط دو دقیقه دیر رسیدم به ایستگاه قطار. اون هم تازه تقصیر من نبود مترو توی تونل چند دقیقه گیر کرد! ولی قطار فلورانس رفت که رفت. اون هم چه قطاری. یه قطار تند رو, تازه درجه یکش رو هم گرفته بودم اون هم به قیمت خیلی پایین. کلافه شده بودم. توی رم که بیست دقیقه زودتر رفتم ایستگاه, قطار خودش هم نیم ساعت تاخیر داشت!...

صبح، حالا یادم نمیاد چه ساعتی، خودم رو به ایستگاه مرکزی قطار رم رسوندم تا برم بندر ناپل یا به قول انگلیسی ها ناپلس و به قول خود ایتالیایی ها ناپولی. نامی که برای فوتبالی ها یادآور نام مارادونا است. نیم ساعتی زود رسیدم. طبق قانون مورفی حرکت قطار بیست دقیقه هم تاخیر داشت! (قابل توجه: توی ناپل دو دقیقه فقط دو دقیقه دیر رسیدم قطار پنج دقیقه زودتر از موعد رفته بود!). حالا چرا ناپل؟...

حدود ساعت نه صبح به وقت ایتالیا وارد فرودگاه Fumicini شهر رم شدم. زمان عبور از دروازه اداره مهاجرت یه مقدار استرس داشتم. ممکنه دوباره اتفاق مکزیک تکرار بشه؟ از هر مدرکی که داشتم یه پرینت گرفته بودم. قبل از سفر خیلی ها به من گفته بودن موقع ورود به اروپا ممکنه کلی ازت سوال و جواب کنن. من هم خودم رو آماده کرده بودم. ولی مامور فقط ازم پرسید چرا اومدم همین! بعدش هم مهر ورود رو زد. یه یک دقیقه ای بهش خیره موندم. باید گیر بده اینجوری که نمیشه...

دو بار از کشورهای محترم یونان و ایتالیا بدون هیچ دلیلی ریجکت شدم تا هم یه مهر گنده توی پاسپورتم بخوره و هم کارم رو سخت تر بکنه. دیگه قید سفر به اروپا رو زده بودم تا با یه دوستی آشنا شدم که مالک یه آژانس مسافرتی بود و گفت که کمکم می کنه تا ویزا بگیرم. اصلا خوشم نمیاد در این مورد از کسی کمک بگیرم. کیفش به اینه که خود آدم این کار رو بکنه ولی این بار ظاهرا راهی نداشتم. از اونجا که مدارکم کامل بود اون هم با خیال راحت گفت که می تونه ردیفش کنه. خدایش هم ردیفش کرد اما آخرش یه کمی ...