فرسنگ

زمان سفر: 16 تا 19 سپتامبر 2016

پرواز ایرعربیا هیچ مشکلی نداشت. سر وقت پرید و دو سه ساعتی ترانزیت در فرودگاه نه چندان با کلاس شارجه داشت ( البته همین فرودگاه بی کلاس چندین برابر باکلاس تر از فرودگاههای خودمونه). از شارجه تا کلمبو هم تقریبا چهار ساعت پرواز بیشتر نبود. شاید تنها مسافرهای غیر بومی این هواپیما ما دو تا بودیم. بقیه معلوم بود اهالی نسبتا فقیر سری لانکا هستند که برای کارگری اومدن امارات و احتمالا بعد از چند سال برای یه سر زدن ساده دارن برمی گردن خونه. کارگرهای هندی رو که اینطوری کار می کردن بارها و بارها دیده بودم. یادمه یکیشون وقتی بعد از دو سال خواست بره خونه، براش توی کارخونه جشن گرفتن!

یکی از غار-معبدهای باستانی دامبولا Dambulla که در یونسکو هم ثبت جهانی شده.

زمان سفر: 16 تا 26 سپتامبر 2016

تصمیم گیری در مورد اینکه سفرنامه جدید در مورد کدوم کشور باشه خیلی هم راحت نبود. اما دیدم از اونجا که پستهای من در مورد قاره آسیا تنها محدود به دو تا سفرنامه میشه، ترجیح دادم در مورد سریلانکا بنویسم. این انتخاب یه نکته مثبت دیگه هم داره و اون اینه که بیشتر ایرانیها اگه بخوان سفر خارجی برن، ترجیح میدن به سرزمینهای نزدیک به ایران سفر کنند. خوب این منطقی هم هست. هم زمان کمتری رو توی راه هستند و هم هزینه کمتری بابت پرواز می پردازند. اصلا همه جای دنیا همینه. با توجه به نزدیکی نسبی سریلانکا به ایران و هزینه های بسیار پایین سفر در این کشور، این سرزمین می تونه گزینه خیلی خوبی برای تفریح و سیاحت باشه و به نظر من یه گزینه خیلی جذاب برای جایگزینی دبی و ترکیه (البته منهای مرکز خرید!)

قایقهای ماهیگیری محلی در ساحل جنوبی سریلانکا

تاریخ سفر: 20 تا پایان 27 نوامبر سال 2014

اصلا چرا لائوس؟ کجا هست؟ داغونه؟ خیلی ها این سوال رو از من می پرسن. قبل از اینکه برم اونجا خودم هم جوابی براشون نداشتم. البته می دونستم کجاست ولی جوابی برای "چرا" نداشتم. من برنامه ام رو برای کامبوج گذاشته بودم و وقتی دیدم که نمی تونم با احترام وارد این کشور بشم به ناچار به سمت لائوس رفتم. وقتی آدم انتظارش از جایی خیلی کم باشه، به راحتی شگفت زده میشه. واقعا راضی هستم از اینکه کامبوج جور نشد. لائوس واقعا زیبا و دست نخورده است. شاید خنده دار به نظر برسه که لائوس پایه سفر من به شیلی شد! ربطش چیه؟ خوب با من همراه باشید تا بگم چرا اینجوری شد...

تا حالا کسی رو ندیدم که نام ویتنام رو نشنیده باشه. بالاخره تنها کشوریه که رسما حال آمریکا رو گرفته. اما هیچ وقت فکر نمی کردم جای دیدنی ای باشه یا کسی علاقه داشته باشه به اونجا سفر کنه. اولین سفر خارج از کشورم به چین بود. چیزی بلد نبودم و فکر می کردم سفر فقط با تور امکان پذیره. توی گروهمون یه پیرمرد پر سر و صدای مایه دار بود که زیاد سفر می رفت البته فقط با تور. بهم می گفت دنبال یه آژانسی می گرده که تور واسه ویتنام داشته باشه. یادمه از حرفش خندم گرفت و گفتم مگه ویتنام چیزی هم داره؟!!!

تو اینستاگرام می بینمتون

instagram.com/nader.farsang

پیشاپیش فرارسیدن نوروز رو به شما خجسته باد میگم. امیدوارم تو این سال نو، جیبتون پر پول، پاسپورتتون پر مهر، اگه مجرد هستید زندگانی تون سرشار از حال و حول و اگر متاهل هستید تعداد فرزندانتون بی شمار باشه. این چند وقته مغزم خیلی درگیر دشواری های مختلفه و انگشتهام سنگین شده. شاید واسه همین باشه که این پست دیر شد. پوزش می خوام و البته دوست دارم این رو بدونید که برای نوشتن، مهمترین شرط داشتن یه ذهن بازه حتی اگه قرار باشه ساده ترین مطلب رو توی یه وبلاگ معمولی منتشر کنید.

القصه میریم الجزایر، بزرگترین کشور قاره سیاه ...

شهر غَردایه، صحرای بزرگ آفریقا، مرکز الجزایر

درود. اگه بدونید دارم تو چه وضعیتی این پست رو می نویسم! روی سرامیک سرد کف اتاق یه زیرانداز نازک پهن کردم و نشستم روش. خونه خالیه و تازه تمیزکاری کف خونه تموم شده. تو این شرایط دو چیز به من انگیزه نوشتن میده: یکی اینکه نوشتن برای خودم یه یادآوریه و تبدیل میشه به دفترچه خاطرات اینترنتی و دومی که از همه مهمتره شمایید. چه دوستانی که من رو دوست دارن و چه اونهایی که از من خوششون نمیاد، چه اونهایی که کامنت میدن و چه اونهایی که حال نمی کنند نظر بدن. من کیف می کنم که چیزهایی رو که دیدم با شما شریک بشم تا شما هم بتونید راحت تر سفر کنید و هم اشتباهات من رو تکرار نکنید و از همه مهمتر: گیر این آژانس های غارتگر نیفتید. دوست دارم ایرانیها مثل ترکیه و تایلند بقیه دنیا رو هم تسخیر کنند البته با گردشگری و حسن شهرت.

حالا از این حرفهای "صد من یه غاز" که بگذریم می رسیم به داستان اصلی. شمال آفریقا رو خیلی دوست داشتم البته نه به اندازه آمریکای جنوبی. وقتی از برزیل که برمی گشتم و داشتیم از بالای تونس و الجزایر و اون بیابون بی سر و تهش رد می شدیم، یه نگاه به پایین انداختم. همه مسافرها خواب بودن و فقط من روکش پنجره ام باز بود. تو دلم گفتم میشه من هم بیام اینجا؟ می دونستم که ورود به شمال آفریقا به ویژه الجزایر برای ایرانیها سخته. تو دلم می گفتم خوش به حال این ترکها، حداقل برای سفر به کشورهای اسلامی مشکلی ندارند...

قصد ندارم سفرنامه بولیوی رو ناقص بذارم و از این شاخه بپرم به اون یکی شاخه ولی نظراتی که بعضی از دوستان برای من لطف می کنند میذارن و اون چیزی که تو بعضی از انجمن ها می بینم نشون میده که تعداد علاقه مندان سفر به اروپا زیاد شده. خدا رو شکر که وضع مالی مردم بهتر شده! اما خیلی ها سرگردون این هستن که از کجا اقدام کنند. کمتر از یه ماه پیش خودم از لهستان ویزا گرفتم. می خوام داغ داغ این اطلاعات رو با شما شریک بشم. بعد از این پست برمی گردیم بولیوی.

این پست رو توی قالب موضوعی سفر به اروپا طبقه بندی کردم که سفرنامه ایتالیا هم توی اونه. برای ایتالیا هم شرایط ویزا رو نوشتم هر چند اون یه کمی قدیمی شده...

شاید نزدیک یک سال و نیمی می شد که فکر سفر کردن به قاره آمریکا ولم نمی کرد. همش توی نقشه جهان که تو اتاقم بالای سرم چسبونده بودم به قاره آمریکا نگاه می کردم. همیشه از بچگی با خودم فکر می کردم یه سفر هر چی دورتر باشه باحال تره...

قله کلیمانجارو